Strade Bianche: Parijs-Roubaix van Toscane?

Zaterdag gaan de renners loos op het onverhard. In Italië hebben ze daar een mooiere naam voor 'sterrato'. De Strade Bianche wordt vergeleken met Parijs-Roubaix. Maar is dat wel terecht?


Historische heroïek

De koers heet officieel de Montepaschi Strade Bianche - Eroica Toscana. De renners rijden op wegen zoals er in het begin van de koersgeschiedenis wel meerdere waren. Dat wil zeggen niet-geasfalteerde stroken. Vrij heroisch dus, en dat is net zoals bij Parijs-Roubaix. Ook daar dendert de koers over boerenwegen uit een vorig tijdperk.

Stof of modder

Cadel Evans als vies mannetje.

Een andere gelijkenis tussen de twee koersen is de smeerlapperij die de renners te wachten staat. Bij droog weer vreten ze kilo's stof. Regent het daarentegen, dan komen ze als onherkenbare slijkmonsters over de finish. In beide koersen worden de renners herleid tot de dwangarbeiders van de fiets.

Discussie en spektakel

Een deel van het parcours wordt af en toe opgenomen in de grote ronde van hun land, resp. Giro en Tour de France. Dat zorgt telkens voor animositeit. Is het nog van deze tijd dat renners over dit soort terrein te sturen? Waarom dit doen tijdens een grote ronde? Dit geeft toch enkel meer nervositeit zowel bij de etappejagers als de klassementsrijders? U kent die kreten wel. De val van Tom-Jelte Slagter in de Giro 2011 was in ieder geval griezelig. En Fränk Schleck hield ook een serieus litteken over aan de kasseien in de Tour 2010.

Grind tegenover kasseien

Zelf profs moeten voet aan de grond zetten.

Er is wel een groot verschil. In de Strade Bianche jast het peloton door op grindwegen. Bovendien is het gebied rond Sienna bijzonder heuvelachtig. Er zitten daar bijzonder venijnige hellingen tussen met percentages tot bijna 20%. De rit eindigt met een slotklim van bijna een kilometer in de straten van Sienna. In Parijs-Roubaix is het geaccidenteerde terrein vrijwel vlak. Vergis u niet, ook daar gaat het lichtjes op en af. Dat is niet af te leiden uit de tv-beelden. Maar het is toch veeleer vals plat. Vooral de wind in de open velden maken de kasseistroken nog selectiever.

Wielertoerisme

De ultieme held van de profrenners: de wielertoerist.

Van beide koersen bestaat er een wielertoeristenversie. Welke fietser wil zich eens niet eventjes een grote wielerheld voelen op het parcours van de profs? Net zoals de Ronde Van Vlaanderen en de Amstel Goldrace bestaat er een toerversie van de Eroica en de helleklassieker. Een groot verschil is dat er eerst de toeristenversie van de Strade Bianche bestond en pas later kwam er de profwedstrijd. Die bestaat nog maar 5 jaar. Eigenlijk willen de profs zich eens wielertoeristen voelen.

Lees ook:
Val Tom-Jelte Slagter