Het syndroom van Virenque

David Moncoutié is ziek. Hij heeft last van een typisch Frans fenomeen. David lijdt aan het syndroom van Virenque en wij maken ons zorgen.

De twee doelen van Moncoutié

De renner van Cofidis heeft nu al zijn doelen voor 2012 bekendgemaakt: de Dauphiné Libéré en de Vuelta. Vooral dat laatste zou u de wenkbrauwen kunnen doen fronsen. Maar mispak u niet: David ambieert geen rondewinst, maar een vijfde, opeenvolgende eindzege in het bergklassement.

Fetisjisten onder mekaar

Moncoutié blijft dus Virenque achterna gaan, met zijn bollenfetisj. Hij is allerminst een zwakke wielrenner, maar verder dan ritwinst, een verre podiumplaats in een grote ronde of de eindoverwinning in een kleinere ronde hebben zijn ambities/prestaties nooit gereikt. In die zin lopen de carrières van zowel Moncoutié als Virenque verdacht gelijk. Ze komen tekort voor een prestigieuze eindoverwinning en gaan dan maar voor een gedevalueerd nevenklassement, de bergprijs. Laurent Jalabert droeg ook enkele malen de bollen in de nadagen van zijn carrière, een uiterlijk teken van het syndroom van Virenque.

Bolletjesuitslag: een symptoom van het syndroom van Virenque.

Mocht de Cofidis-man in 2012 slagen in zijn opzet, dan komt hij voorlopig op vijf eindzeges, wat er wel nog altijd twee minder zijn dan Virenque in de Tour de France. Toch zal de eergierige Richard niet echt opgezet zijn met de steeds heter wordende adem van Moncoutié in zijn nek. Lucien Van Impe daarentegen is niet opgezet met hen beiden. En terecht.

Nutteloze bollen

Aan de ene kant is dat nobel te noemen, aan de andere kant doet het weer de vraag rijzen of zo’n bergklassement wel enig nut heeft. Het is vrijwel nooit de beste klimmer van de ronde die de prijs pakt. Daar windt Lucien Van Impe zich terecht in op.

Oké, enkele jaren geleden won Michael Rasmussen tweemaal het bergklassement in de Tour, maar de Deen wou gewoon zo snel mogelijk die puisten over om andere, buitenechtelijke heuvels te gaan beklimmen. Santiago Botero, Mauricio Soler, Carlos Sastre en Franco Pellizotti waren ook wel geen onbegenadigde klimmers, maar toch eerder dwangarbeiders van de weg omhoog dan gevleugelde klimmer.

Voor de precieze pietjes onder u: in 2010 won Anthony Charteau het bergklassement van de Tour. Niet toevallig ook een niet-echt-begenadigde-Franse-klimmer. Bij hem werd het syndroom van Virenque vooralsnog niet vastgesteld. Hij rijdt dezer dagen verder in de anonimiteit.