Wereldkampioen
Frank Vandenbroucke rijdt God en klein Pierke naar huis in het seizoen 1999. Hij kan de wereldtitel niet meer mislopen. Zelfs na twee keer vallen, waarbij hij beide polsen breekt, blijft hij tot de laatste kilometers de te kloppen man. Tot daar in de laatste honderden meters iemand opduikt op een manier die zijn handelsmerk zal worden: Oscar Freire, tot dan een nobele onbekende, sprint zich in Verona uit de anonimiteit.
Erop en eronder
In Milaan-San Remo 2004 stevent Erik Zabel af op een vijfde overwinning. De bijna overprofessionele Duitser maakt een onwaarschijnlijk beginnersfout. Hij gooit zijn armen net voor de finish in de lucht ... en geeft zo net de plaats aan Freire om eronder te glippen en in extremis te winnen.
Winterstop
Freire kondigt al enkele jaren aan te zullen stoppen. Om plots toch nog voor een jaartje bij te tekenen. Veel maakt het hem blijkbaar niet uit. In de winter zit hij niet op zijn fiets. Bij de eerste trainingsstage ziet hij de eerste dag dan ook groen van de inspanning. Op het einde rijdt hij al fluitend iedereen naar huis. Freire is een one trick pony. Maar wel een waar iedereen zich telkens opnieuw aan laat vangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten